BOŞ VAKİT Mİ O DA NE?

İki aydır elimi süremediğim bloğumla bugün yeniden buluştuk. Facebook, instagram gibi diğer sosyal alanlarla irtibatım devam ediyor ama 2 bebekle düzenli blog yazmak mümkün olmuyor. Geçirdiğim 2 aya istinaden belirtmeliyim ki annelik zor zanaat imiş. Bence mantık işi değil insan kendine bunu neden yapar ki bir kere tatilin yok, bitmek bilmeyen bir mesai, gece uykusu da yok sabah dinlenmesi de, keyif için değil uyanık kalmak içilen kahve, akşam yemeklerinden önce 'ne olur yemeğimi yiyeyim de öyle uyansınlar' diye dua etmek, hava almak adına dışarı çıkmak için bebeklere bakacak insan aramak, dışardayken de aklın sürekli evde olması, gündemdeki olayları abartısız 1 ay sonradan takip etmek, çocuklarla dışarı çıkmak istendiğinde göç eder gibi hazırlık yapmak,' kuaför, sinema, arkadaşlarla buluşma' gibi sosyal durumların yerini 'çocukların doktor randevusu, aşı takvimleri, mama saatleri' gibi başka sosyal durumlarla değiştirmek,''çocukların gazı rahat çıktığı zaman zafer elde etmişçesine sevinmek, aldıkları her grama acayip mutlu olmak', özel ihtiyaçlarınızı eşiniz eve gelip çocuklara bakınca yapmak , işten gelen eşinize 'günün nasıl geçti' sorusunu anca gece yarısı sorabilmek ve daha neler neler... Hele ki iki bebek aynı anda girmişse dünyanıza bence sizin artık kendinize ait bir  hayatınız yok:)

 Gelgelelim tüm bu uykusuzluk, yorgunluk ve kısıtlanmışlığa rağmen refleksle de olsa atılan gülüşü, tepki veren hareketleri, kendini süper kahraman gibi hissettiren sana hayran hayran bakan iki çift gözü dünyalara değimem. Dedim ya bence annelik mantık işi değil başka birini kendinden daha fazla önemseyip hayatının merkezine koymak ve her şeye rağmen her seferinde iyi ki doğurmuşum, olsa yine yaparım demek sadece yürekle olur mantıkla değil.

Peki ben bu yoğunluğun içinde bu yazıyı nasıl yazdım. Tabiki de çocuklar bana kolay müsade etmedi biri ayağımda diğer yatağında fön makinesi sesi eşliğinde geçici olarak uslu duruyorlar:)


Şimdilik bana müsade çocuklardan iznim bitti:))